+90 544 555 2414​​
TR

Bakteri Dünyası

Bakteriler, çeşitli ortamlarda gelişen mikroskobik, tek hücreli organizmalardır. Bu organizmalar toprakta, okyanusta ve insan bağırsağının içinde yaşayabilir.

İnsanların bakterilerle ilişkisi karmaşıktır. Bazen bakteriler, sütü yoğurda çevirmek veya sindirimimize yardımcı olmak gibi bize yardım eli uzatır. Diğer durumlarda, bakteriler yıkıcıdır ve metisiline dirençli Staphylococcus aureus zatürre gibi hastalıklara neden olur.

*Resim 1: Staphylococcus aureus

Bakteriler prokaryotlar olarak sınıflandırılır, tek hücreli organizmalar olup, nükleoid denen bükülmüş, iplik benzeri bir kütle içinde serbestçe yüzen DNA içerirler. Ribozomlar, proteinlerin ribozomal RNA’da kodlanmış bilgiler kullanılarak tek tek amino asitlerden bir araya getirildiği, bakteri hücresindeki küresel birimlerdir.

Bakteriyel hücreler genellikle iki koruyucu örtü ile çevrilidir; bir dış hücre duvarı ve bir iç hücre zarı. Mikoplazmalar gibi bazı bakterilerin hücre duvarı yoktur. Bazı bakteriler, kapsül adı verilen üçüncü bir en dış koruyucu tabakaya bile sahip olabilir.

Kamçı benzeri uzantılar genellikle, bakterilerin hareket etmesine -flagella denilen uzun olanlar veya pili denilen kısa olanlar- ve bir konakçıya bağlanmasına yardımcı olan uzun bakteri yüzeylerini kaplar.

Bakteriler hem yararlı hem de insan sağlığına zararlı olabilir. Kommensal veya “dost canlısı” bakteriler, vücudumuzdaki alanı, kaynakları paylaşır ve yardımcı olma eğilimindedir. Vücudumuzda insan hücrelerinden yaklaşık 10 kat daha fazla mikrobiyal hücre vardır. Mikrobiyolog David A. Relman’ın Nature dergisindeki 2012 tarihli makalesine göre, en yüksek sayıda mikrobiyal tür bağırsaklarda bulunur.

İnsan bağırsağı bakteriler için rahat bir ortamdır ve beslenmeleri için bol miktarda besin bulunur. American Journal of Gastroenterology’de yayınlanan 2014 inceleme makalesinde yazarlar, bağırsak bakterilerinin E. coli ve Streptococcus’un yararlı suşları gibi diğer mikroorganizmaların sindirime yardımcı olduğunu ve bağışıklık sistemini koruduğunu, zararlı patojenlerle kolonizasyonunu engellediğini tespit etmişlerdir. Dahası, bağırsak bakterilerinin bozulması belirli hastalık durumlarıyla ilişkilendirilmiştir. Örneğin, The Lancet dergisinde yayınlanan 2003 tarihli bir incelemeye göre Crohn hastalığı olan hastalar bağırsak bakterilerine karşı artan bir bağışıklık tepkisine sahiptir.

Diğer bakteriler enfeksiyonlara neden olabilir. A grubu Streptococcus, Clostridium perfringens, E. coli ve S. aureus gibi çeşitli bakteriler, nekrotizan fasiit (bazen et yiyen bakteri olarak da adlandırılır) adı verilen nadir fakat şiddetli bir yumuşak doku enfeksiyonuna neden olabilir. Hastalık Kontrol ve Önleme Merkezlerine göre, bu enfeksiyon kasları, sinirleri, yağları ve kan damarlarını çevreleyen dokuları etkiler; özellikle erken yakalandığında tedavi edilebilir.

*Resim 2: Bakteriler flagella ve pili sayesinde hareket edebilirler.

UVC Işınlarının Bakterilere Etkileri

Çok sayıda araştırma çalışması ve raporunun gösterdiği gibi, biyolojik organizmalar 200 nm ila 300 nm aralığında derin UV ışığına maruz kaldıklarında, DNA, RNA ve proteinler tarafından emilir.

Proteinler tarafından absorpsiyon, hücre duvarlarının yırtılmasına ve organizmanın ölümüne yol açabilir. DNA veya RNA tarafından (özellikle timin bazları tarafından) absorpsiyonun, timin dimerlerinin oluşumu yoluyla RNA veya DNA çift sarmal ipliklerinin inaktivasyonuna neden olduğu bilinmektedir. DNA’da bu dimerlerden yeteri kadar oluşturulursa, DNA replikasyon süreci bozulur ve hücre çoğalamaz.

Patojenleri UV ışığıyla öldürmenin gerekli olmadığı, bunun yerine organizmanın çoğalmasını önlemek için yeterli UV ışığı uygulandığı yaygın olarak kabul edilmektedir. Replikasyonu önlemek için gereken UV dozları, öldürmek için gerekenden daha düşük büyüklükteki durumlardır, bu da enfeksiyonu önlemek için UV işleminin maliyetini ticari olarak uygulanabilir kılar.

Genel olarak bakterilerde, UV kaynaklı lezyonları onarmak için bir dizi farklı onarım mekanizması gelişmiştir. Bu mekanizmalar, bir fotolizaz ile hasarın doğrudan tersine çevrilmesi (foto reaktivasyon), hasarlı bazın bir DNA glikosilaz ile çıkarılması (baz eksizyon onarımı), bir endonükleaz tarafından hasara bitişik DNA’nın kesilmesini (UV hasarlı endonükleaz) veya hasarı içeren tam bir oligonükleotidin çıkarılmasıdır (nükleotid eksizyon onarımı). Sonuç olarak, UV dezenfeksiyonundaki strateji, nükleik asidin tamir edilemeyecek şekilde hasar görmesini sağlamak için yeterince yüksek bir dozaj sağlamak olmuştur.

Dezenfeksiyonda, inaktivasyon oranlarını tespit için Log Azaltma Değeri ölçülür. Log azaltma, dezenfeksiyonla elimine edilen canlı mikropların göreceli sayısını ifade etmek için kullanılan basit bir matematiksel terimdir.

UV dozu, bir bakteriyel canlının maruz kaldığı UV radyasyon miktarıdır. UV, radyasyonunun yoğunluğuna ve maruz kalma süresine bağlıdır. Bir dizi biyolojik çalışma, dezenfeksiyonda en yaygın hedef bakteriler için yaygın olarak kabul gören tipik UV doz gerekliliklerini üretmiştir. Örneğin, B. Subtillus‘ta (ATCC 6633) 3 log azalma (yüzde 99.9) elde etmek için 60 mJ / cm2 doz gerekir.

*Tablo 1: Log Azaltma Değeri

Log

Faktör

Yüzde

1

10

90%

2

100

99%

3

1,000

99.9%

4

10,000

99.99%

*Tablo 2: Uv Dozu

 

Mikrobiyal Azalma

Mikrobiyal Azalma

Mikrobiyal Azalma

Mikrobiyal Azalma

Log Azaltma Değeri

1

2

3

4

MS2(Gram+Bakteri)

20.0

42.0

68.0

90.0

B. Subtilis ATCC 6633

20.0

39.0

60.0

81.0

E. Coli O157:H7

2.0

2.0

2.5

4.0

Staphylococcuss aureus

3.9

5.4

5.6

10.4

2013 yılında Birleşmiş Milletler Çevre Programından (UNEP) yaklaşık 140 temsilci, halk sağlığını korumak ve çevreyi cıva kirliliğinden korumak için uluslararası bir anlaşma olan Minamata Merkür Sözleşmesi’ni onayladı. Bu anlaşma cıva içeren ürünlerin üretimini ve cıva ithalat / ihracatını düzenleyerek cıva kontaminasyonunun yayılmasını önlemek için çevreye salınan cıva miktarını azaltmayı amaçlamaktadır. Minamata Sözleşmesi uygulandığında, geleneksel düşük basınçlı cıva UV lambaların kullanımı yasaklanacak ve endüstri tarafından yeni alternatif UV emisyon teknolojilerinin kullanılması gerekecektir.

UVC ışık yayan diyotlar, geleneksel cıva içeren UV lambalarının sınırlamalarının üstesinden gelebilen alternatif bir teknoloji olarak popülerlik kazanıyor. Örneğin, küçük boyutları bir sterilizasyon sistemine dâhil edilmelerini kolaylaştırır ve her şeyden önce cıva içermezler, böylece insan ve çevresel toksisite risklerini azaltırlar (01). Shin ve arkadaşları UVC yoğunluğunun sıcaklık değişiminden etkilenmediğini ve maksimum yoğunluk çıkışı için ısınma süresi gerekmediğini, LP lambaların düşük sıcaklıkta çıkış yoğunluğunun azaldığını ve yaklaşık 5 dk ısınma süresinin gerekli olduğunu bildirmişlerdir (02). Ek olarak, UVC ışınları, yoğunluk ayarlı aynı dozajlarda LP lambalara göre Escherichia coli O157: H7, Salmonella enterica serovar typhimurium ve Listeria monocytogenes‘ e karşı çok daha yüksek inaktive edici etkinlik göstermiştir (03). İnsan enterik virüsü yerine geçen MS2 (Enterobacteria faj), UVC ışın dizilerini içeren toplu ve sürekli tip su dezenfeksiyon sistemlerinde bulaşıcılıklarını etkili bir şekilde kaybettiği yapılan çalışmalarda bildirilmiştir (04).

Hava yoluyla mikroorganizma geçişi, virüs, bakteri ve mantarların neden olduğu nozokomiyal enfeksiyonlarda önemli bir yere sahiptir (05,06). Aspergillus, Alternaria ve Cladosporium gibi hava yoluyla taşınan mantarlara maruz kalma, çeşitli solunum yolu hastalıkları ile ilişkilidir (07-09).

2003’te şiddetli akut solunum sendromu koronavirüsü (SARS-CoV) ve 2009’da domuz gribi virüsü H1N1, virüsler, bakteriler ve mantarlar da dâhil olmak üzere patojenik mikroorganizmaları kontrol etmek için iç mekân hava dezenfeksiyonu ve hava temizleme sistemlerinin geliştirilmesine yönelik çok sayıda araştırma çalışmasını teşvik etti (10-14). Havanın mikrobiyal güvenliğini sağlamak için, UV ışınlarını kullanan birçok çalışma yapılmıştır (15-18). Hastalık Kontrol ve Önleme Merkezleri (ABD), tüberküloza neden olan bakterilerin bulaşmasını önlemek için ek bir işlem olarak UV antiseptik ışınlamayı önermektedir (19).

UVC ışığının, genetik materyallerin fotoürünleri olan pirimidin dimerlerinin oluşumu yoluyla virüsler, bakteriler, protozoa, mantarlar, mayalar ve algler gibi geniş bir mikroorganizma spektrumunu inaktive edebilen çok güçlü mikrobiyal öldürücü etkiye sahip olduğu iyi bilinmektedir (20,21).

Pirimidinin dimerizasyonu, DNA replikasyonunu ve transkripsiyonu bozarak hücre ölümüne yol açar. Şimdiye kadar, UV ışınlaması çoğunlukla 254 nm tepe dalga boyu yayan geleneksel düşük basınçlı cıva UV lambaları ile gerçekleştiriliyordu (22,23).

Yapılan bir çalışmada, oda tipi hava dezenfeksiyon sisteminde bir UVC ışın dizisi kullanılarak bakteriyel mikroorganizmaların inaktivasyonu araştırılmış. Ayrıca, bu yeni UVC ışınlama sisteminin inaktivasyon etkinliğini analiz etmek için inaktivasyon hızı sabitleri hesaplanmış.

E.coli O157: H7, S. typhimurium, L. monocytogenes ve S. aureus için hayatta kalan popülasyonlar ve uygun eğriler Şekil 1’de sunulmuştur. Artan UVC ışınlama dozajları bakteri popülasyonlarının azalmasına neden olmuştur. E. coli O157: H7 için 1.5 mJ / cm2‘lik bir dozajda yaklaşık 2.5 log azalma, diğer bakteriyel patojenler için 4.6 mJ / cm2‘de 3 ila 4.5 log azalma sağlandı. Sadece S. typhimurium ‘un hayatta kalma eğrisi, patojenik bakteriler arasında yukarı doğru iç bükeylik gösterdi ve diğer bakteriyel patojenler için neredeyse doğrusal bir düşüş gözlendi. UVC ışınlamasıyla bakteriyel inaktivasyon durumunda, doz-yanıt değerinde üstün etkinlik vardı. Lin ve Li, E. coli ‘de 2-logluk bir azalmanın, %80 bağıl nemde 2.4 mJ / cm2 de geleneksel UV lamba ışınlamasıyla elde edildiğini bildirdi (24). Ayrıca, S. aureus aerosolleri bir UVGI sistemi, 30 litre/dakika hava akımı ve %87.3 ila 90 bağıl nem ile 2.300 mJ / cm2‘lik bir dozajda 3 log azalmıştır (25).

*Şekil 1: Weibull model denklemi kullanılarak UVC ışınlamasından sonra E. coli O157: H7 (a), S. typhimurium (b), L. monocytogenes (c) ve S. aureus (d) 'nin hayatta kalan popülasyonlarının grafiği ve analizi.

Yapılan bir diğer çalışmada hayvan barınaklarındaki hava kütlesi içinde yer alan bakteri yoğunluğu tespit çalışması amaçlanmıştır. Staphylococcus aureus (DSM 799 suşu), hayvan barınaklarındaki havadaki bakterilerin çoğunu gram pozitif bakteriler oluşturduğu için seçilmiştir. Ayrıca, metisiline dirençli varyantı S. aureus domuz ahırlarında çok sayıda bulunabilir. Actinobacillus pleuropneumoniae domuzlarda akut, subakut ve kronik solunum yolu enfeksiyonlarına neden olur. A. pleuropneumoniae tipi suş (DSM 13472) deneyler için kullanılmış (26, 27).

*Tablo 3: Patojen miktarında azaltma, UVC ışınlaması olan ve olmayan bir hava filtresi test odasında belirlendi.

Patojen

Test yeri

UVC yoğunluğu (μW/cm2)

Bağıl Nem(%)

Patojen Miktarı

Azaltma (%) ±

kültür süspansiyonunda

filtre önünde

filtre arkasında

 Staphylococcus

aureus

filter

0

15.3

7.34 x 108 cfu/ml

8.31 x 105 cfu/ml

2.64 x 105 cfu/ml

67.71 ± 7.41

filter,

UVC

1,100

3.2c

6.73 x 108 cfu/ml

3.43 x 105 cfu/ml

1.13 x 103 cfu/ml

99.74 ± 0.57

UVC

1,190

12.7

6.42 x 108 cfu/ml

5.07 x 105 cfu/ml

4.60 x 101 cfu/ml

99.99 ± 0.01

Actinobacillus pleuropneumoniae

filter

0

15.3

8.73 x 108 cfu/ml

1.49 x 103 cfu/ml

7.63 x 102 cfu/ml

49.43 ± 23.77

filter,

UVC

1,220

17.4

9.40 x 108 cfu/ml

9.15 x 102 cfu/ml

0 cfu/ml

100.0 ± 0.0

UVC

1,180

15.4

8.10 x 108 cfu/ml

5.53 x 103 cfu/ml

0 cfu/ml

100.0 ± 0.0

Yukarıdaki tabloda yapılan test çalışmalarının sonuçları özetlenmiştir. Kullanılan patojenden bağımsız olarak, kültür süspansiyonunda ölçülen patojen sayıları ile filtrenin önünde ölçülen patojen miktarı karşılaştırılırken yüksek bir enfeksiyöz partikül kaybı fark edilmiş. Sonuçlar filtrenin, çalışma içinde yüksek varyasyonla bulaşıcı partiküllerde düşük bir azalma sağladığını göstermektedir. UVC ışınlamasının tek başına veya hava filtresiyle birlikte kullanılması, bakterilerde % 99’dan fazla azalma ile sonuçlandığını göstermiştir. Bu çalışmada en verimli azalma Actinobacillus pleuropneumoniae için elde edilmiş (yani % 100).

Sonuç

UVC ışınlaması, düşük basınçlı cıva lambalara kıyasla potansiyel bir alternatif teknoloji olarak geniş çapta kabul görmüştür ve son zamanlarda giderek daha fazla araştırılmaktadır. Işınlama dozajlarına göre temel özellikler ve bakterisidal etkiler belirlenmiş ve inaktivasyon mekanizmaları aydınlatılmaya çalışılmıştır.

Ortam ölçeğinde yapılan çalışmalar, UVC ile test için kullanılan bakterilere bağlı olarak % 90 ila % 99,999 ‘luk bir azaltma etkinliği gösterilmiştir. Bununla birlikte, hava filtreleri, hava ile taşınan patojenlerin hava yoluyla bulaşma riskini en aza indirmesine ve hava filtrelemesini devridaim ettirerek iç ortam havasından gelen patojen yükünü azaltmak için kullanılabilmesine olanak sağlamaktadır. Dahası, havada asılı toz hayvanlarda ve insanlarda ciddi sağlık sorunlarına neden olabileceğinden ve patojenlerin taşıyıcısı olarak hareket ettiğinden, toz kontrolü, sterilite istenen ortamlarda önemli bir husustur.

UVC ışınlaması (100-280 nm) mikroorganizmalar için oldukça mutajeniktir ve etkinliği, UVC yoğunluğu (W / m2) ve maruz kalma süresinden (s), dalga boyundan (254 nm) oluşan doza (J/m2) bağlıdır. Timidin dimerlerinin oluşumu yoluyla, UVC bir mutajen olarak işlev görür ve mikrobiyal DNA’nın hasar görmesine neden olur. Çeşitli çalışmalar UVC radyasyonunun bakterisidal (bakterileri ortamdan elimine eden) etkinliğini göstermiştir. Minamata Sözleşmesi nedeniyle, geleneksel düşük basınçlı cıva UV lambaların yerini alacak yeni bir teknoloji aramak zorunlu hale gelmiştir. Bu kapsamda UVC ışın sistemleri ile bakterilerle mücadele mümkün hale gelmektedir.

Kaynakça

  1. Song K, Mohseni M, Taghipour F. 2016. Application of ultraviolet lightemitting diodes (UV-LEDs) for water disinfection: a review. Water Res 94:341–349. https://doi.org/10.1016/j.watres.2016.03.003.
  2. Shin J-Y, Kim S-J, Kim D-K, Kang D-H. 2016. Fundamental characteristics of deep-UV light-emitting diodes and their application to control foodborne pathogens. Appl Environ Microbiol 82:2–10. https://doi.org/10.1128/AEM.01186-15.
  3. Kim S-J, Kim D-K, Kang D-H. 2016. Using UVC light-emitting diodes at wavelengths of 266 to 279 nanometers to inactivate foodborne pathogens and pasteurize sliced cheese. Appl Environ Microbiol 82:11–17. https://doi.org/10.1128/AEM.02092-15.
  4. Kim D-K, Kim S-J, Kang D-H. 2017. Inactivation modeling of human enteric virus surrogates, MS2, Q_, and _X174, in water using UVC-LEDs, a novel disinfecting system. Food Res Int 91:115–123. https://doi.org/10.1016/j.foodres.2016.11.042.
  5. Ferroni A, Werkhauser-Bertrand A, Le Bourgeois M, Beauvais R, Vrielynck S, Durand C, Lenoir G, Berche P, Sermet-Gaudelus I. 2008. Bacterial contamination in the environment of hospitalised children with cystic fibrosis. J Cyst Fibros 7:477– 482. https://doi.org/10.1016/j.jcf.2008.05.001.
  6. Spencker F, Haupt S, Claros M, Walter S, Lietz T, Schille R, Rodloff A. 2000. Epidemiologic characterization of Pseudomonas aeruginosa in patients with cystic fibrosis. Clin Microbiol Infect 6:600–607. https://doi.org/10.1046/j.1469-0691.2000.00171.x.
  7. Alberti C, Bouakline A, Ribaud P, Lacroix C, Rousselot P, Leblanc T, Derouin F. 2001. Relationship between environmental fungal contamination and the incidence of invasive aspergillosis in haematology patients. J Hosp Infect 48:198 –206. https://doi.org/10.1053/jhin.2001.0998.
  8. Faure O, Fricker-Hidalgo H, Lebeau B, Mallaret M, Ambroise-Thomas P, Grillot R. 2002. Eight-year surveillance of environmental fungal contamination in hospital operating rooms and haematological units. J Hosp Infect 50:155–160. https://doi.org/10.1053/jhin.2001.1148.
  9. Perdelli F, Cristina M, Sartini M, Spagnolo A, Dallera M, Ottria G, Lombardi R, Grimaldi M, Orlando P. 2006. Fungal contamination in hospital environments. Infect Control Hosp Epidemiol 27:44–47.
  10. Górny RL, Dutkiewicz J. 2002. Bacterial and fungal aerosols in indoor environment in Central and Eastern European countries. Ann Agric Environ Med 9:17–23.
  11. Sautour M, Sixt N, Dalle F, L’Ollivier C, Fourquenet V, Calinon C, Paul K, Valvin S, Maurel A, Aho S. 2009. Profiles and seasonal distribution of airborne fungi in indoor and outdoor environments at a French hospital. Sci Total Environ 407:3766–3771. https://doi.org/10.1016/j.scitotenv.2009.02.024.
  12. Topbas¸ M, Tosun I, Çan G, Kaklikkaya N, Aydin F. 2006. Identification and seasonal distribution of airborne fungi in urban outdoor air in an eastern Black Sea Turkish town. Turk J Med Sci 36:31–36.
  13. de Ana SG, Torres-Rodríguez J, Ramírez E, García S, Belmonte-Soler J. 2006. Seasonal distribution of Alternaria, Aspergillus, Cladosporium and Penicillium species isolated in homes of fungal allergic patients. J Investig Allergol Clin Immunol 16:357–363.
  14. Xu Z, Wu Y, Shen F, Chen Q, Tan M, Yao M. 2011. Bioaerosol science, technology, and engineering: past, present, and future. Aerosol Sci Technol 45:1337–1349. https://doi.org/10.1080/02786826.2011.593591.
  15. Kim J, Jang J. 2018. Inactivation of airborne viruses using vacuum ultraviolet photocatalysis for a flow-through indoor air purifier with short irradiation time. Aerosol Sci Technol 52:557–566. https://doi.org/10.1080/02786826.2018.1431386.
  1. Ko G, First MW, Burge HA. 2002. The characterization of upper-room ultraviolet germicidal irradiation in inactivating airborne microorganisms. Environ Health Perspect 110:95. https://doi.org/10.1289/ehp.02110s195.
  2. Kujundzic E, Hernandez M, Miller SL. 2007. Ultraviolet germicidal irradiation inactivation of airborne fungal spores and bacteria in upper-room air and HVAC in-duct configurations. J Environ Eng Sci 6:1–9. https://doi.org/10.1139/s06-039.
  3. Walker CM, Ko G. 2007. Effect of ultraviolet germicidal irradiation on viral aerosols. Environ Sci Technol 41:5460 –5465. https://doi.org/10.1021/es070056u.
  4. Centers for Disease Control and Prevention. 2005. Guidelines for preventing the transmission of Mycobacterium tuberculosis in health-care settings, 2005. MMWR Recommend Rep 54(RR17):1–141.
  5. Bintsis T, Litopoulou-Tzanetaki E, Robinson RK. 2000. Existing and potentialapplications of ultraviolet light in the food industry—a critical review. J Sci Food Agric 80:637– 645. https://doi.org/10.1002/(SICI)1097-0010(20000501)80:6_637::AID-JSFA603_3.0.CO;2-1.
  6. Yaun BR, Sumner SS, Eifert JD, Marcy JE. 2004. Inhibition of pathogens on fresh produce by ultraviolet energy. Int J Food Microbiol 90:1– 8.https://doi.org/10.1016/S0168-1605(03)00158-2.
  7. Franz CM, Specht I, Cho G-S, Graef V, Stahl MR. 2009. UV-C-inactivation of microorganisms in naturally cloudy apple juice using novel inactivation equipment based on Dean vortex technology. Food Control 20:1103–1107. https://doi.org/10.1016/j.foodcont.2009.02.010.
  8. Guerrero-Beltrán J, Barbosa-Cánovas G. 2004. Advantages and limitations on processing foods by UV light. Food Sci Technol Int 10:137–147.https://doi.org/10.1177/1082013204044359.
  9. Lin C-Y, Li C-S. 2002. Control effectiveness of ultraviolet germicidal irradiation on bioaerosols. Aerosol Sci Technol 36:474–478. https://doi.org/10.1080/027868202753571296.
  10. Chang CW, Li SY, Huang SH, Huang CK, Chen YY, Chen CC. 2013. Effects of ultraviolet germicidal irradiation and swirling motion on airborne Staphylococcus aureus, Pseudomonas aeruginosa, and Legionella pneumophila under various relative humidities. Indoor Air 23:74–84. https://doi.org/10.1111/j.1600-0668.2012.00793.x.
  11. Seedorf J. Emissions of airborne dust and microorganisms. Landtechnik 2000; 2: 182–183.
  12. Holtkamp DJ, Kliebenstein JB, Neumann EJ, Zimmerman JJ, Rotto HF, Yoder TK, et al. Assessment of the economic impact of porcine reproductive and respiratory syndrome virus on United States pork producers.J Swine Health Prod. 2013; 21(2): 72–84.

Be Our Distributor

Get Your CBot Manual

See Your Potential ROI​

Get Your Operational Guidelines

Schedule Your Free Cbot Demo

Experience Cbot in action at your facility.”